Zo ben ik in 1987 de eerste sportschool uitsluitend voor vrouwen begonnen Body Perfection, kort nadat ik moeder werd van mijn eerste kind, een prachtige dochter, Joanna Diana Elisabeth Verweijen. Ook deze sportschool ben ik aan huis begonnen.

Ik had er nooit moeite mee om klein te beginnen, omdat mijn grootste dromen dit altijd compenseerde. De sportschool bleek een succes, en al snel breidde ik uit naar een grotere locatie.

Mijn passie voor schoonheid bleef zich ontwikkelen, en zo startte ik in 1989 mijn eerste consultbureau gericht op plastische chirurgie Body Consult. In 1996 veranderde ik de naam naar Praktijk Gabriels. De achternaam van mijn toenmalige man Erik Gabriels, waarmee ik datzelfde jaar getrouwd was.

Erik was een prachtige en lieve man toen ik hem leerde kennen. Erik was pas 25 toen we met elkaar trouwden. Ik was 34 en al moeder van Joanna. Erik had zelf nog geen kinderen, maar beschouwde Joanna als zijn eigen dochter. 

Erik was een rustige man. Hij leefde van dag tot dag en had in tegenstelling tot mij, geen grootse dromen om de wereld te veroveren. Een man die uit een goed gezin kwam, met twee ouders die van hem houden en hem steunen. Een zondagskind noem ik dat. Hij was alles dat ik niet kende, en dat trok me heel erg in hem aan. Ondanks onze verschillen pasten we heel goed bij elkaar. Althans, de versies van onszelf die we toen waren…

Op veertigjarige leeftijd ben ik bevallen van onze zoon Ian Jo Adrianus Jacobus Verweijen. Voor Ian heb ik meerdere miskramen gehad, dus het was een prachtig cadeau toen ik Ian op de wereld heb mogen zetten.

Body Consult, en later Praktijk Gabriels, ben ik begonnen vanuit liefde en vanuit een sterke passie voor schoonheid, zoals ik al mijn ondernemingen begonnen ben. Dit heeft ervoor gezorgd dat Praktijk Gabriels uitgroeide tot een bedrijf dat miljoenen per jaar omzette. Toen we werden benaderd door Linda de Mol, ontstond het programma Plastisch Fantastisch. Dit trok een nog groter publiek aan. Praktijk Gabriels liep beter dan ooit tevoren. Maar als ik terugblik op die periode, voel ik vooral veel leegte en eenzaamheid. Ik leidde toen zo’n snel leven, dat het leven letterlijk aan mij voorbijging. Ik ging aan mezelf voorbij. Als ik foto’s uit die periode terugkijk, herken ik die vrouw niet langer.

Desalniettemin, heeft die periode er wel voor gezorgd dat ik een goed ontroerend goed portefeuille heb mogen opbouwen. Dat is iets waar ik van kleins af aan al van droomde. Ik was vastberaden om nooit te eindigen in het milieu waarin ik was opgegroeid, en dus heb ik altijd mijn uiterste best gedaan om financieel onafhankelijk te worden. En dat is gelukt, al leek het wel ten koste te zijn gegaan van mijzelf en mijn huwelijk.

Ik droeg veel mannelijke energie in die periode. Mannelijke energie staat voor doelgericht, structuur, discipline, kracht en stabiliteit. Dat heeft me geholpen te bereiken wat ik wilde bereiken. Maar ik realiseerde me toen nog niet dat ik daarmee een groot deel van mezelf onderdrukte. Ik had maar een doel: financiële vrijheid om los te komen van het milieu waarin ik ben opgegroeid.

Om te kunnen overleven in het heden, dat getekend was door mijn verleden, creëerde ik een soort grizzlybeer. Ik refereer naar ‘hem’ als ik praat over het beest in mij. In het milieu waarin ik opgroeide was er geen ruimte voor vrouwelijke energie. Daarmee zou ik het niet hebben overleefd. Mijn moeder keek de andere kant op als ik klappen kreeg van een van de vele mannen waarin zij zichzelf verloor, en mijn vader verloor ik omdat hij zichzelf verloor in de drank. Om te overleven, schakelde ik mijn gevoel uit. Dat werd mijn ondergang.

Zo stond in 2020 Tim Hofman voor mijn deur. Ik ben toen compleet knock-out gegaan. Althans, dat dacht ik. Toen wist ik nog niet dat mijn grootste knock-out nog moest komen…

Niet alleen binnen het bedrijf, ook in mijn privéleven kwamen veranderingen die ik nooit had zien aankomen. Op de dag dat ik mijn eerste boek KNOCK-OUT had uitgebracht, gaf mijn man te kennen niet langer van me te houden en trok de stekker uit ons huwelijk. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest en ik voelde me compleet verloren. En net toen ik dacht dat het niet erger kon, kwam de heftigste knock-out pas: de ontmoeting van mezelf.

Toen mijn bedrijf zijn hoogtepunt voorbij was en mijn ex-man bij mij wegging, werd ik voor het eerst geconfronteerd met mezelf. Nooit eerder had ik me gerealiseerd hoe diep ik eigenlijk verstopt lag onder mezelf. Door het volgen van diverse opleidingen aan het Phoenix Opleidingen instituut en een intens coachingstraject, ben ik tot de ontdekking gekomen dat de ware reis nooit een bestemming was buiten mijzelf. Ik kwam tot de ontdekking dat het werkelijke geluk niet bepaald wordt door externe omstandigheden, maar dat het geluk ligt in de heling en de ontmoeting van jezelf.

Toen ik mijn pad verder alleen ben gaan bewandelen, ben ik mezelf op vele vlakken tegengekomen. Ik heb delen van mijzelf gezien waar ik niet tevreden mee ben, delen gezien die ik gelukkig weer heb mogen begroeten, maar er is ook een deel van mijzelf dat ik helaas niet had kunnen terugvinden. In de eerste instantie dacht ik dat dat deel van mij gestorven was in de laatste tien ongelukkige jaren van mijn huwelijk, maar niets bleek minder waar…

Ik besloot een intakegesprek aan te vragen bij Mirjam Broekhuizen. Mirjam en ik hebben jaren geleden de driejarige opleiding samen gevolgd bij Piet Weifelt en Wiebe Veenbaas bij Phoenix Opleidingen. Omdat ik Mirjam al kende en omdat zij goed is in haar werk, kwamen we al snel bij het werkelijke probleem.

Tijdens de intake gaf ik haar aan dat er iets in mij is gestorven, en dat ik de laatste tien jaar van mijn huwelijk daaraan verwijt. Na een aantal rake vragen en geëmotioneerde antwoorden, zijn we tot de conclusie gekomen dat dat deel waarnaar ik refereer niet is gestorven tijdens mijn huwelijk, maar al ver daarvoor.

Om in contact te kunnen komen met het gestorven deel in mij, gaf Mirjam mij de opdracht om mijn innerlijke vrouwelijkheid tot leven te roepen. Toen ik mijn ogen dicht deed, hoorde ik Für Elise van Beethoven. Wanneer ik dit muziekstuk hoor, word ik weer even meegenomen naar de mooie momenten die ik had als kind toen ik mijn tijd wijdde aan ballet. Wanneer ik dans, maakt mijn vrije vrouw contact met mijn kleine ballerina. Binnen een fractie van een seconde voelde ik mijn vrouwelijke energie door heel mijn lichaam stromen, alsof ik de dans daadwerkelijk uitvoerde. Toen ik op deze manier contact maakte met mijn innerlijke ballerina, werd ik mij bewust van de waarheid. Het was niet de vrouw die gestorven is, maar het onschuldige kind in die vrouw die zich al op jonge leeftijd groot heeft moeten maken. Wanneer ik dans, maak ik contact met haar. Wanneer ik mijn ogen dicht doe, voel ik haar warmte. Zo voelde ik dat de behoefte om ons contact te herstellen, wederzijds was.

Toen de waarheid zich aan mij openbaarde, gingen we steeds dieper naar binnen. Zo kwamen we dichter tot de kern: mijn innerlijke kind is bang om gezien te worden. Ik realiseerde me dat ik me nooit echt veilig heb gevoeld in het milieu waarin ik opgroeide. Die veiligheid die je krijgt van je ouders, dat heb ik nooit eerder gekend. De basis waarin een kind hoort op te groeien, die is er nooit geweest. En zonder de basisfundering, kun je niet bouwen. In ieder geval niet zonder het risico te lopen dat het op een dag keihard in elkaar stort.

Om mijn innerlijke kind weer tot leven te kunnen wekken, diende ik haar eerst veilig te laten voelen. Ze heeft mij vaak geprobeerd te bereiken via mijn darmen en mijn hart. Darmklachten en hartkloppingen waren inmiddels dagelijks terugkerende pijnen waarmee ik had leren leven, zonder er ooit bij stil te hebben gestaan dat ze mij iets probeerden te vertellen.

Nu ik weet wat - of beter gezegd wie - hierachter schuilt, weet ik ook op welke manier ik haar kenbaar kan maken. Door te luisteren naar mijn gevoelens en aandacht te schenken aan mijn buik, voel ik wat zij nodig heeft. Zo kan ik mijn innerlijke kind bevrijden van haar eenzaamheid. De verbinding met haar aangaan. Naar haar luisteren en haar leren te begrijpen, is als water en licht geven aan mijn zaadje dat 62 jaar geleden geplant is. Zo heb ik eindelijk kunnen uitbloeien tot de schone witte bloem die ik altijd al heb willen zijn.

De aandacht en liefde die het kind in mij gemist heeft van haar ouders, kan ik haar nu geven. Door haar echt te zien, te horen en te voelen, heb ik haar kunnen bevrijden uit haar eenzaamheid. Ik heb niet alleen haar bevrijd, maar zij heeft ook mij bevrijd van mijn angst écht gezien te worden, de angst ik al deze tijd heb meegedragen. Hoe heeft het kind in mij kunnen loslaten wat zij zo nodig had om te kunnen bestaan? Door de eenzaamheid heb ik eigenlijk mijn hele leven lang een harnas bij me gedragen. Dit heeft me ervan weerhouden werkelijk gezien te durven worden, niet alleen door anderen maar ook door mezelf.